Bizim ligde her şeyden önce bir duygu var: aidiyet. Yani adamın kalbi orada mı, yoksa sadece maaş bordrosunda mı? Dün bunu net gördük. Bir tarafta Icardi, öbür tarafta Sergen Yalçın. Bu iş sevgi işi kardeşim. Klopp gelse Beşiktaş’a, Guardiola gelse fark etmez; biz o ruhu görmeyiz. Çünkü Beşiktaş’ın ruhunu Klopp kitaplardan okuyamaz. Icardi’nin Galatasaray sevgisi sanki Florya’da doğmuş gibi…
Haftalardır “kanat yok” diye bağırıyoruz. Buyurun, Cerny geldi ve Beşiktaş kanat taktı. Skora bakmayın; Başakşehir sıradan takım değildir. Ama Beşiktaş öyle bir ezdi geçti ki, bir umut ışığı yandı. Hele hele “Cengiz’i bana bırakın” diyen hocanın sinyali? İşte Beşiktaşlıya ümit veren budur.
Cerny’ye ayrı bir parantez açalım. Kanatları şahlandırdı. Ama gel gör ki bu Jurasek’le olmaz. Toure ise solda “ben varım” dedi, golünü de yazdı. Fakat işin doğrusu şu: Cengiz-Cerny kanatları form tutarsa Beşiktaş bambaşka olur. Sadece bir stoper, bir de kaleci… Tamamdır.
Gelelim Galatasaray’a…
İlk yarı rezalet. İkinci yarı ise kötünün iyisi. Aslında Yunus sazı eline aldı da Galatasaray öyle kıpırdadı. Barış Alper girince kanatlar da toparladı. Ama nokta: Sane ile bu iş olmayacak. Ben sezon başında da söylemiştim, adam kaliteli ama performans sınıfta kalıyor. Dün yok gibiydi. İlkay ise bazı anlarda tıkandı ama paslarıyla yine kaliteyi gösterdi.
Icardi? Fazla kilolar var, doğru. Ama adamın bitiriciliği hâlâ ölümcül. 5’te 5 yaptı Galatasaray ama oynanan futbol tatmin etmiyor. Neden? Çünkü Sane takımın temposunu düşürüyor. Üstüne bir de İlkay’ın oynaması için Sara’nın 6,5-8 arasına sıkışması yaratıcılığı öldürüyor. Ama kardeşim bu takımda da biri çıkıyor yıldız oluyor. Ahmed Kutucu asistiyle eski takımına darbe vurdu.
Lig için bu oyun yeter, ikinci viteste de şampiyon olunur. Ama Avrupa’da? İşte orada bu oyun acıtır. Çünkü Avrupa’da kimse Sane’nin eski CV’sine bakmaz; sahadaki haline bakar.
Sözün özü:
Beşiktaş ümit verdi, Galatasaray idare etti. Ama futbolda ümit edenle idare edenin sonu farklı olur.
