Fenerbahçe-Antalyaspor ve Beşiktaş-Kocaelispor maçları aslında iki farklı hikâye anlattı. Bir tarafta kıpırdanmaya çalışan, “nefes alma” derdindeki Fenerbahçe… Diğer tarafta ise sahneye çıkıp sazı eline alan, maçı tek başına yöneten Rafa Silva’lı Beşiktaş.
Fenerbahçe’den başlayalım. Bu takım gümbür gümbür oynamaz. Beklemeyin. Saldır saldır gelen bir Fenerbahçe hayali kuran varsa yanılır. Bu kadro yapısıyla öyle bir şey yok. Ama en azından bu maçta kontrollü, dikkatli ve sahada ayakta kalan bir takım vardı. Küçük küçük kıpırdanmalar gördük. İsmail’i çok beğendim; oyunu basit oynadı, doğru oynadı, temposunu ayarladı. Skriniar yine çok iyi; aynı disiplin, aynı sertlik. Asensio’da kıpırdanma başladı, fiziksel olarak toparlıyor. Ama Archie Brown… Kardeşim bu adam ne zaman kart görecek? Her maç kavga, her maç bir didişme. Topla da topsuz da rakiple uğraşıyor. Futbol oynamaktan çok gereksiz işlerle meşgul. Takıma katkı yerine kart sınırında geziyor. Kerem Aktürkoğlu hâlâ devreye giremedi. Onun dinamizmine ihtiyaç var. Nene ise toplu oyunda yavaş kalıyor; hızlı hücum gerektiğinde eksik kalıyor. Yani hücumda hâlâ ciddi problemler var. Ama tekrar edeyim: En azından oyun kontrol edildi, gol bulundu ve üstüne koyuldu. Küçük küçük bir kıpırdanma var.
Beşiktaş’a gelirsek… Orada iş daha net. Rafa Silva sazı eline aldı. Attı, oynattı, hissettirdi. “Ben buradayım” dedi. İşte yıldız oyuncu farkı budur. Rafa sahnedeyse Beşiktaş rakibini çözer. Yanına Cerny’nin dinamizmi, Jota Silva’nın katkısı eklenince hücum hattı ciddi tehdit saçıyor. Kocaelispor, Tayfur Bingöl’le bir ara “acaba” dedirtti ama kalite farkı ağır bastı. Beşiktaş hata yapmadı, işi bitirdi. Derbi öncesi güven tazeledi.
Sonuç olarak; Fenerbahçe kıpırdanıyor ama hâlâ eksik, Beşiktaş’ta ise Rafa tek başına fark yaratıyor. Bir tarafta “kardeşim bu Brown ne zaman kart görecek” sorusu, diğer tarafta sazı alıp maçı yöneten bir maestro var. Futbol bazen sistemle değil, bir adamın karakteriyle kazanılır. Beşiktaş’ta o adam şu anda Rafa Silva.
