Bazen insan durup kendine dönmeye karar verir.
Dışarıyı susturur, kalabalığı biraz geride bırakır, ekranları kapatır.
Ve o sessizlikte…
Kapısını çalmayı unuttuğu bir evin önünde bulur kendini.
Kendi iç evi.
O kapı, kolay açılmaz.
Paslanmıştır çünkü.
Kim bilir ne zamandır kimse geçmemiş oradan.
Ve o kapı açıldığında…
İçerisi biraz dağınıktır.
Bazı duygular gelişi güzel bir yerlere atılmış.
Bazı anılar üst üste yığılmış.
Kırgınlıklar hiç konuşulmamış, orada öylece bekliyor.
Özlemler bile küsmüş gibi – ses etmeden köşeye çekilmiş.
Kimse toplamamış.
Çünkü uzun zamandır kimse uğramamış.
Zihin darmadağınık.
Kalp yorgun.
Ve ruh… biraz kırgın, biraz suskun.
Kendine gelince bu dağınıklık göz korkutur.
Çünkü neyle karşılaşacağını kimse önceden söylemez.
Bazı anılar yakar, bazıları utandırır, bazıları çok özlenmiştir ama üstü örtülmüştür.
O örtü kalkınca gözler dolar.
Ama güzel olan da buradadır:
İnsanın kendine ağlaması başkalarına ağlamaktan çok daha şifalıdır.
İlk etapta toparlamak mümkün değildir.
Çünkü burası temizlikle değil, kabul ile iyileşir.
Kendine dönen biri, önce o dağınıklığın tam ortasında bir sandalye çeker.
Bakar etrafa.
Ve içinden şu geçer:
“Evet, burası benim.
Bu karmaşa da bana ait, bu sessizlik de, bu dağınıklık da…
Ve ben kimseyi çağırmadan geldim buraya.
Kendimle olmak için geldim.”
İşte o an dönüş başlar.
Sessiz, acele etmeden, yargısız bir dönüş…İçeri girmeye, orada kalmaya, kendini yeniden tanımaya başlar insan.
Kendine alışmak kolay değildir.
Çünkü insan en çok kendine yabancılaşır.
Ama alıştıkça, o ev yeniden canlanır.
Perdeler açılır, güneş girer, hava değişir.
İçerisi hâlâ dağınıktır belki ama artık orada biri vardır.
Ve en güzeli:
O biri, başkası değil.
Kendidir.
Kendine uğramaya cesaret göster!
Orası terk edildiğinde küser, ama dönüldüğünde affeder.
